Little Brympton คือชื่อฟาร์มขนาดเล็กของแพทช์ (Patch) ทาช่า (Tasha) และลิลี่ (Lily) ลูกสาวตัวน้อยวัยสี่ขวบของทั้งคู่ วันแรกที่ฉันเดินทางมาถึงเมือง Yeovil ทาช่ากับลิลี่เป็นคนมารอรับฉันที่สถานีรถไฟ ระหว่างทางกับบ้านเราแวะ Mole Valley อารมณ์คล้ายๆ เทสโก้ของชาวไร่ชาวสวน เพื่อซื้ออาหารเป็ด แวะเติมน้ำให้กับแม่วัวและลูกฝาแฝดที่เอาไปฝากไว้บ้านเพื่อน นอกจากนี้ทาช่ายังเล่าให้ฉันฟังถึงตารางชีวิตอันแน่นเอี้ยดของเธอในช่วงสุดสัปดาห์นี้ที่ฉันไม่รู้มาก่อน ว่าเธอเป็นคนจัดอีเว้นท์ใหญ่ในวันเสาร์ ส่วนวันอาทิตย์จะมีเทศกาลของชาวไร่ชาวสวนพร้อมกับบู้ทขายของมากมาย ฉันจะไปด้วยหรือไม่ก็แล้วแต่ ให้ลองไปตัดสินใจดู

หลังจากการเดินทางอันยาวหน้ากว่าแปดชั่วโมง ข้อมูลทั้งหมดนั่นเยอะเกินกว่าที่สมองของฉันจะรับไหว

ในที่สุดก็ถึงบ้านสักที

บ้านของพวกเขาเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวทรงสูงขนาดกระทัดรัด จากด้านในจะมีบันไดปีนขึ้นไปยังชั้นลอยใต้หลังคา ซึ่งเป็นห้องนอนของพ่อแม่ลูก ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยกระจกบานใหญ่ที่มีมองออกไปเห็นสวนสวยเขียวขจี รวมไปถึงต้นอ่อนของพืชพรรณนานาชนิดที่พวกเขาเพาะเลี้ยงไว้ในบ้าน (เพราะมันอุ่นกว่า) ทำให้รู้สึกใกล้ชิดกับธรรมชาติเข้าไปใหญ่

ส่วน “บ้าน” ของฉันเป็นคาราวานเก่าๆ ในสวน แพทช์กับทาช่าขอโทษขอโพยฉันยกใหญ่ที่คาราวานไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่นัก พวกเขาบอกว่าจะรีบหาทางอัพเกรดมันในเร็วๆ นี้ แต่สำหรับฉันแล้ว คาราวานหลังน้อยแห่งนี้คอความหรูหรา มีทั้งเตียง ผ้านวมนุ่มๆ ที่นั่ง ที่วางของและโต๊ะเขียนหนังสือ

ก่อนหน้านี้ฉันนอนในถุงนอนบนพื้นตู้คอนเทนเนอร์แคบๆ ไง แค่มีเตียงให้นอนน้ำตาก็ไหลพรากแล้ว

เย็นวันนั้น บนโต๊ะอาหารริมหน้าต่างมีผักอบหน้าโพเลนต้าร้อนๆ จากเตาอบ ฉันตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้าไม่น้อย เพราะไม่ได้กินอาหารร้อนๆ แบบนี้มาทั้งวัน แต่สงสัยจะเก็บอาการดีไปหน่อย ดูเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา โฟกัสไปกับอาหารตรงหน้าอย่างเดียว แพทช์เลยถามขึ้นมาว่า

“So, what’s your story?”

ชะงักไปเลยไง

จำไม่ได้แล้วว่าตอบไปว่าอะไร จำได้ว่าตอนนั้นโคตรเหนื่อย และโคตรหิว แต่ก็พยายามรวบรวมพลังหยดสุดท้าย ทำตัวร่าเริง พูดมากขึ้นอีกนิด ยิ้มแย้มแจ่มใส เราเรื่องชีวิต

first impression is important!

ปกติเป็นคนพูดมากนะ แต่วันนั้นไม่ไหวจริงๆ ร่างกายร้องบอกว่าขอพักทีเถอะ


คืนนั้นฉันนอนหลับสนิทในบ้านเล็กๆ กลางสวนของตัวเอง ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์และไวไฟมารบกวนสมอง ฉันตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่มีอะไรมากวนใจ รอบกายมีเพียงแปลงผัก เป็ดสีขาวสิบกว่าตัว และครอบครัวเล็กๆ แห่งฟาร์ม Little Brympton เท่านั้น

จนเช้ามืดวันรุ่งขึ้น มีเสียงร้องโหยหวนของอะไรบางอย่างปลุกให้ฉันลุกขึ้นมาหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก ความคิดแรกที่ผุดเข้ามาในสมองคือ “แถวนี้มีโรงฆ่าสัตว์ด้วยหรอ?”

กับ “หรือว่ามีผู้หญิงที่ไหนโดนฆ่าข่มขืน?”

พอไปถามแพทช์กับทาช่า ได้ข้อสรุปมาว่ามันคือเสียงลาจากฟาร์มข้างบ้านจ้ะ